Astronauci Grupy NASA 15: Historie i Dziedzictwo
W dniu 8 grudnia 1994 roku NASA ogłosiła skład 15. grupy astronautów – różnorodnego zespołu 19 kandydatów, w tym 10 pilotów i 9 specjalistów misji. To wyjątkowe grono wprowadziło do programu kosmicznego bogactwo kulturowe i narodowe, obejmując pięć kobiet, dwóch Afroamerykanów, jednego Amerykanina pochodzenia azjatyckiego oraz pierwszych astronautów urodzonych w Peru i Indiach. Do grupy dołączyli również czterej astronauci z międzynarodowych agencji kosmicznych: jeden z Kanady, jeden z Japonii oraz dwóch z Francji. Wszyscy uczestnicy grupy ukończyli minimum jeden lot kosmiczny, wnosząc nieoceniony wkład w budowę Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS), misje naukowe oraz eksplorację przestrzeni kosmicznej.
Wielonarodowy Zespół i Szkolenie
Astronauci tej grupy rozpoczęli swoją roczną intensywną edukację w Centrum Kosmicznym Johnsona w Houston 6 marca 1995 roku. Dwóch francuskich astronautów dołączyło do nich w późniejszym terminie. Ich szkolenie obejmowało szeroką gamę tematów, od inżynierii systemów wahadłowca i stacji kosmicznej, przez medycynę kosmiczną, po nauki o Ziemi i planetach. Kandydaci zdobywali umiejętności takie jak obsługa samolotu szkoleniowego T-38 Talon, symulacje ekspozycji na warunki nieważkości na pokładzie słynnego samolotu KC-135 „Vomit Comet”, oraz trenowali procedury awaryjne i przetrwania.
Tradycyjnie, nowa grupa astronautów otrzymała przydomek nadany przez poprzednią klasę. Początkowo nazwano ich „Ślimakami” z powodu opóźnienia w ogłoszeniu składu. Jednak dodanie francuskich astronautów sprawiło, że przyjęto nazwę „Latające Ślimaki” („Flying Escargots”).
Indywidualne Historie Astronautów
Każdy z członków tej grupy zapisał się w historii lotów kosmicznych. Przykładem jest Scott D. Altman, pilot marynarki wojennej USA, który dowodził czterema misjami kosmicznymi, w tym ostatnimi lotami serwisowymi do teleskopu Hubble’a (STS-109 i STS-125). Altman spędził łącznie 51 dni w przestrzeni kosmicznej.
Kolejnym wyjątkowym astronautą był Michael P. Anderson, jedyny Afroamerykanin, który odwiedził stację Mir. Podczas swojej drugiej misji, STS-107, która zakończyła się tragicznie w katastrofie Columbii w 2003 roku, Anderson pełnił funkcję dowódcy ładunku naukowego. Wraz z nim w tej misji brała udział Kalpana Chawla, pierwsza astronautka pochodzenia indyjskiego, która również zginęła w tej katastrofie. Była znana z wysokiej klasy umiejętności technicznych i pasji do eksploracji.
Z kolei Pamela A. Melroy zapisała się w historii jako dowódczyni misji STS-120 w 2007 roku, kiedy po raz pierwszy doszło do spotkania dwóch kobiet dowodzących statkami kosmicznymi – Melroy oraz dowódczyni stacji ISS, Peggy Whitson. Melroy spędziła łącznie 39 dni w przestrzeni kosmicznej podczas swoich trzech misji.
Nie można także pominąć osiągnięć międzynarodowych członków tej grupy. Jean-Loup Chrétien z Francji był pierwszym astronautą spoza USA i ZSRR, który odbył lot kosmiczny (współpraca z rosyjskim programem Salyut). Dołączył on do tej grupy w celu odbycia lotów na amerykańskim wahadłowcu, wnosząc do NASA swoje doświadczenie i wiedzę.
Dziedzictwo Latających Ślimaków
Astronauci Grupy 15 odegrali kluczową rolę w budowie i eksploatacji Międzynarodowej Stacji Kosmicznej oraz w realizacji licznych innych misji kosmicznych. Grupa łącznie zrealizowała 64 misje, spędzając w kosmosie 888 dni – niemal dwa i pół roku. W trakcie tych wypraw wykonano 25 spacerów kosmicznych, trwających łącznie 161 godzin, czyli ponad sześć dni.
Ich osiągnięcia nie ograniczały się jedynie do technicznych aspektów eksploracji kosmosu. Reprezentowali oni różnorodność naukową, kulturową i narodową, która pomogła wzmocnić współpracę międzynarodową w eksploracji przestrzeni kosmicznej. W ich szeregach znaleźli się specjaliści biorący udział w przełomowych badaniach naukowych, projektach takich jak teleskop Hubble’a i Chandra, a także w programach międzynarodowych, takich jak Shuttle-Mir.
Podsumowanie
Grupa „Latające Ślimaki” z 1994 roku zostawiła niezatarte piętno na historii lotów kosmicznych. Ich różnorodne pochodzenia i doświadczenia były i nadal są inspiracją dla kolejnych pokoleń astronautów. Chociaż niektóre misje zakończyły się tragedią, dziedzictwo tej grupy trwa – w rozwoju technologii kosmicznych, eksploracji naukowej i współpracy międzynarodowej.
